یا لیتنا کنا معک . . .

هر سال همین است… هر چقدر هم دور بشیم، هر چقدر هم مشغول دنیای خودمون شیم، هرچقدر همیشه کمبود وقت داشته باشیم، هرچقدر سرمون شلوغ باشه که حتی گذر عمر رو حس نکنیم. هر چقدر و هرچقدر…

اما کافیه یه نگاه، به سر در خونه ها و مغازه ها و درو دیوارهای شهر و محله مون بندازیم. بوی محرم رو حس میکنیم و یه چیزی ته دلمون میلرزه… دقیقا هم نمیدونیم چیه اما میدونیم یه چیزی هست و حسش میکنیم… کافیه بچه هایی رو ببینی که با شوق و ذوق دارن خودشون رو آماده میکنن برای ده دوازده شب عزاداری و سیاه پوشی… کار هر ساله شان است، هر سال نزدیکش که میشیم برق شوق رو تو چشماشون میشه دید… اونا هر وقت و هر چقدر هم که سرشون جای دیگه ای گرم باشه بوی محرم که میاد به جنب و جوش میفتن… کارشون میشه همین… دل مشغولی شون میشه هیئت و تکیه­ی کوچیک و بزرگشون… حتی دعواهاشونم رنگ دیگه ای میگیره: من این سربند و میخوام من میخوام این پرچم رو بگیرم منم زنجیر میخوام…

خوش به حالشون که به قدر فهم و عقلشون معنی "هل من ناصر ینصرنی " رو درک میکنن… هر سال وقتی دوم محرم کاروان بعد از 154 روز سفر به مقصد میرسن، با خودم میگم "یا لیتنا کنا معک" اما خودم هم میدونم که حتی به اندازه بچه گیهام هم ندای یاری رو نمیشنوم. نه! میشنوم و خودم رو به نشنیدن میزنم… هر سال قول میدم امسال فرق کنه و بعد از دهه واقعا حسینی بشم همونی بشم که حسین میخواست همونی بشم که براش قیام کرد همونی بشم که هدفش بود اما هر سال بدتر از پارسال… خوش به حال اونایی که ندای یاری حسین رو میشنون و با سر میدون و جان را به قربانش میکنند…

ایام سوگواری سیدالشهدا حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام  تسلیت باد...

التماس دعا...