اول که نثرت عالي بود، رفيق. دوم اين که بعد خوندن بخشي از اين خاطرات، به ذهنم اومد که مبارزه انگار براي بعضي يه تکليف دائميه، يه تقديره. انگار اون ها هميشه بايد جور همه ي ملت رو بکشن. حتي امروز و در جبهه هاي خارجي. وقتي به خانواده ي شهدا مي گيم شما چه قدر هزينه داديد، مي گن همه ي اينا لطف خدا به ما بوده که ما انتخاب شديم. براي شما هم قطعا همينه. اجرکم الله، آقا رضاي گل.