زخم کهنه

به سلام حضرت رضا که نگاه کنی می بینی با شهادت آغاز شده 

"السلام علیک یا علی بن موسی الرضا . . .اشهد انک قد اقمت الصلوه و . .."

این چه ظلمی ست که بر تو رفته است و دشمن با تو چه کرده است که ما از ورای صد ها سال، وقتی در کنار ضریح عشق آفرینت زانو می زنیم، باید شهادت دهیم که تو اقامه نماز کردی و ایتای زکات!

باید شهادت دهیم که تو امر به معروف و ناهی از منکر بودی. این چه شهادتی است که مظلومیت تو در آن موج می زند!

مگر نه اینکه تو خود نماز مجسم بودی؟ مگر نه نماز در دست های تو قامت می بست؟

مگر نه قیام و قعود جهان، چشم و گوش به مکبر مژگان تو دوخته بود؟

مگر نه اینکه سجود، تموج دل دریایی تو بود؟

مگر نه معروف، رضای تو بود و منکر، خشم و غضب تو؟

مگر نه اینکه شما جایی میان خالق و مخلوق بودید و واسطه فیض؟

"نزلوا عن الربوبیه و قولوا فینا ما شئتم" مگر کلام شما نبود؟

پس چیست راز اینگونه سلام گفتن بر تو؟

راز شهادت به اقامه نماز تو ایتای زکات تو؟راز شهادت به عبادت تو، تارسیدن به سر منزل یقین؟ توان دریافتن این راز در دست های ما نیست.

اما پیداست که این راز تنها راز تو نیست. راز پدران و فرزندان و شماست..

پیداست که سرچشمه این راز در محراب مظلومیت علی ست. آنجا که شهادتش در محرا ب مردم مرعوب وگنگ را به تعجب واداشته بود که مگر علی نماز می خواند؟؟

راز این جنس همان رازیست که  با جگر سوخته امام حسن (ع) به طشت می ریزد، اما دلی نلرزید و هیچ اشکی . ..

واز همان رازیست که جگر گوشه رسول الله بر سر نیزه ها خارجی معرفی شد هجوم بی رحمانه سنگ از بام های ضلالت و جهالت و کنگره های قساوت بر هویت خورشید تکرار می گردد. و همان رازیست که رقیه سه ساله با ناله جانسوز و کوکانه اش گفت من الذی ایتمنی

وهمان رازیست که قاسم جوان وقتی از اباعبدالله اذن جنگ گرفت و او پرسید از قاسم که مرگ را چگونه می بینی؟؟ و پاسخ داد اهلا من العسل؛ "شیرین تر از عسل"

و همان رازیست که که غیرتمندانه عباس بن علی سر می داد تا شاید دلی بیدار شود و بفهمد:  انی احامی ابدا الدینی(بر همه روشن بود که او اینچنین است اما . .. )

واین غربت جهانی توست که امروز هم فرزندت مهدی آن را به ارث برده

اما تو حبیب داشتی که برایش نامه بنویسی وبگویی : من الغریب الی الحبیب

و با جان و دل در رکاب تو حاضر شود

تو حر داشتی که حتی لیا قت توبه داشته باشد و به آغوشت باز گردد با شرمساری با چکمه هایی بر دوش با تضرع تازه آنجا بود که حر واقعی شد

تو همچون زینب داشتی که آقازاده هایش را به قربانگاه عشقت هدیه کرد و بر سربالین فرزندانش هم نیامد مبادا . . .

تو برادری همچون عباس داشتی که شام تاسوعا به برادرانش امر کرد فردا نوبت ماست نوبت علمداریست، نوبت جان نثاریست، نوبت امتحان است؛ مبادا فردا مولایمان تنها بماند تا ما هستیم نباید فرزندان زهرا سلام الله به میدان بروند.

تو یارانی داشتی خدایی الهی و در یک کلام (حسینی) که شب آخر، شام تاسوعا بر سر زودتر به میدان رفتن دعوا داشتند و مصداق السابقون والسابقون بودند. در خیمه اصحاب، حبیب که به یاران وفادارش می گفت دوستان فردا مبادا از بنی هاشم کسی به میدان برود؛ باید ما برویم اول از همه ما می رویم؛ ما که شهید شدیم در رکاب اربابمان آنوقت نوبت بنی هاشم است تا ما هستیم چرا پسران علی کشته شوند چرا فرزندان رسول الله؟؟ همه عهد وپیمان بستند همه و همه .. .

با این فهم کم چه بگویم از دریای بی کران عاشورایت. فقط می توانم بگویم

یا ابا عبدالله فرزندت صاحب الامر یارانی چون حبیب ندارد. یاران مهدوی ندارد.کسانی را ندارد از مقربون باشند ..   یابن الحسن مولایم، شرمنده ام که فقط نام منتظرت را با خود دارم.شرمنده ام،نام هییت مان هم منتظران مهدی(عج)است. اما شما یارانی همچون مسلم بن عوسجه که هزار بار هم برای تکه تکه شود باز هم از اصحابت هست ویا روفاداراست می خواهی و حبیب. نه محبانی چون ما.

چند روز پیش شعری خواندم که بی شک حال و روز من و امثال من است و حسن ختام حرفم

در نامه نوشتند که از یک مشتند

گفتند که هم بیعت او هم مشتند

ای منتظران ! حسین را روز دهم؛

جمعیتی از منتظرانش کشتند

و این همان رازیست که کج فهمان به امام ساجدین گفتند تبدار کربلا ومریض که خودشان بودند ودر گریه ها و مناجات های امام سجاد موج می زد.

وهمان رازیست که امام باقر را بی هیچ دغدغه و واکنشی از میان مردم می رباید.

و همان رازیست که صادق آل محمد را به محو گذشته های محرف و غبارآلود صرف کرد. و رازیست که بر جنازه ستم کشیده امام صابر(ع) امام کاظم فریاد می کند:"هذا امام الرفضه". دشمن چه کرده است با آل الله؟ چه تصویری از شما در ذهن عالمیان کشیده است که ما شیعیان هم از ورای صدها سال، باید به نماز خواندن و زکات دادن شما گواهی دهیم؟؟

این است که در زمان شهادت  اباعبدالله که ولایت عشق است وتجلی اسما الهی بر زمین، اشک چشمانمان خشک نمی شود و سنگینی غم جانمان کاستی نمی پذیرد.

خدا ظهور قائمتان را نزدیک فرماید تا این زخم کهنه چند ساله را مرهم و درمانی جانانه باشد. . .. "آمین"