آبروی آدم ها . . .
آدم ها نیششان را می زنند
نمک شان را روی زخم هایت می ریزند
و می روند پی کارشان…
آدم ها آبرویت را با یک کامنت
با دو کلام حرف
سر بازار حراج می کنند
روی غرور له شده ات راه می روند
و می روند پی کارشان…
آدم ها
نیش زدن شان را
نمک روی زخم ریختن شان را
آبروی دیگری حراج کردن شان را
با دروغ های پشت سر کامل می کنند
و می روند پی کارشان…
آدم ها تهمت می زنند، آبرو می برند، دروغ می گویند
اسمش را می گذارند نقد و می روند پی کارشان؛
تو اما هنوز می سوزی
هنوز درد می کشی
آدم ها می روند پی کار و سراغ زندگی شان
تو اما در بی تابی و اضطراب
این سو و آن سو می روی
به در و دیوار می زنی
تا تکه های آبرویت را
از سر زبان این و آن…
ذره های غرورت را
از لا به لای واژه های آن و این…
همه ی وجودت را
از سر بازار
جمع کنی و باز خودت را بسازی
خود خراب شده ات را…
آدم ها اما رفته اند سراغ زندگی شان
آب هم در دلشان تکان نمی خورد
ککشان هم نمی گزد!
*قصه را رها کن؛
خدا هنوز و همیشه، هست
خودش تکه هایت را جمع می کند
و باز می سازدت
نیک که بنگری، اصلاً خراب نشده ای؛
یعز من یشاء و یذل من یشاء
قصه ی حرمت آبروی مؤمن را هم در خانه ای که کسی نیست، مخوان!
امروز را فردایی ست…
کلمات کلیدی :
