ارسال‌کننده : رضا شاعری در : 92/11/8 4:37 عصر
مـــی گویــــند ...
گلـــوله پـــشت گـــلوله خوردی
تا قـــد بکـــشی
پدرم در قــــاب عکــــس های خانه
دنــــبال استــــخوانت مـــی گشت
آدم تــــوی عکس هــــیچ وقت پـــیر نمی شود
امــا تــو تا استـــخوان ترکانــدی
پدرم ســفید شد و به خواب رفـت
شـاید برای یک بــار خــوابت را ببــیند ...
پ...ن : ســـخت است تمام حرفـــهای نا گفته ات را به یکباره بگــویی...
کلمات کلیدی :
