مجلس پنجم
"مردی که اسم خوبی داشت1"
سر اسب را که کج کرده بود و بی صدا از فاصله دو سپاه گذشته بود،
فکر کرده بود که خیلی خوب اگر پیش برود می بخشندنش و می گذارند با بقیه هفتاد و دو نفر بجنگد ... وقتی هم می گفتند:"خوش آمدی! پیاده شو، بیا نزدیک!"
نتوانست. یاد این افتاد که آب را خودش سه روز پیش، رویشان بسته.
گفت: "سواره می مانم تا کشته شوم".
می خواست چشم تو چشم نشوند.
اصلا حساب این را نکرده بود که بیایند سرش را بگیرند روی زانو، خون های روی پیشانی اش را پاک کنند. باز دلشان راضی نشد.دستمال خودشان را ببندند دور سرش. در خواب هم نمی دید بهش بگویند:
"آزاد مرد، مادرت چه اسم خوبی رویت گذاشته است".
1.حر ابن یزید ریاحی
کلمات کلیدی :
