زنی پشت سرش داد می زد:

آرامتر برو پسر زهرا!

ظهر بود.

یکی بود و

هیچ کس نبود ....

"مردی که حساب بلد نبود ..."

می شد تشنه از سر شط بلند نشود.

وقتی گفتند: "آب بیاور" می شد سیاهی هایی که دو سوی نهر، پشت درخت ها بودند بشمارد و حساب کند که نمی شود.

شب پیش که فامیل هایش در سپاه یزید، پنهانی امان نامه آوردند، می شد کمی فکر کند قبل از اینکه سرشان داد بزند:"می گویید من در امانم، پسر فاطمه (س) در امان نیست؟".

زیرک و شجاع بود و هوای همه چیز را داشت.

پرچم را برای همین داده بودند دستش. می شد به او تکیه کرد.
فقط پای برادرش که به میان می آمد ...

1. عباس ابن علی ابن ابیطالب (ع)

منبع: "مجلس تنهایی"، فاطمه شهیدی

"مردی که راه رفتنش قشنگ بود ...¹"

صدای شمشیرش می آمد، صدای تاخت اسب و زمزمه شعری که می خواند.

"این مبارزه، جوهره مردان را آشکار میکند. این مبارزه، ادعا را از حقیقت جدا می کند".

نفس ها حبس بود. جوان های خویشاوند، سر لای زانو ها پنهان کرده بودند تا فریادی را که در راه بود نشنوند.
جوان ها، نیمه شب، دور از چشم بزرگتر ها رفته بودند بیابان، با هم پیمان بسته بودند، پیش از علی اکبر (ع) بروند....

می دانستند که هر زخم تن علی، پدرش را تکه تکه می کند ...

اما مگر پدر و پسر گذاشته بودند.

علی گفته بود: "من باشم و شما بروید؟"
پدر گفته بود: "اول علی! فقط قبل رفتن چند قدم پیش رویم راه برود".

1.سبط اکبر، حضرت علی اکبر (ع)

منبع: "مجلس تنهایی"، فاطمه شهیدی

"مردی که گونه های سیاهی داشت ...¹"

آزادش کرده بودند که جانش را بردارد و هر کجا خواست برود. کوفه یا مدینه. غلام سیاه اما نرفت. ماند. خون از همه زخم هایش بیرون می ریخت. آخرین نفس ها بود. تنش آرام آرام سرد می شد که صورتش نا گهانی گرم شد. به زحمت چشم باز کرد. گونه امام چسبیده به گونه سیاه  او.

بریده بریده گفت: "خوشبخت تر از من کسی هست؟".

و چشم بست.

1.اسلم ابن عمرو

منبع: "مجلس تنهایی"، فاطمه شهیدی